مارک هیوز: مک لارن شانس گرفتن برد را از ردبول در گرندپری مکزیک دارد!

چندین معیار وجود دارد که می تواند نگاه ما را به فرم تیم ها در روز جمعه مسابقه مکزیک عوض کند، از جمله بارش های نم نم احتمالی در زمان های مختلف.

اما نشانه هایی وجود دارد که نشان می دهد برتری ردبول به راحتی همیشه نیست، و تهدید اصلی مک لارن است.
در جلسه تمرینی دوم (FP2) لندو نوریس در فاصله حدود 0.15 ثانیه ای مکس ورستپن با لاستیک مشابه سافت قرار داشت، که تقریبا در یک زمان مشابه ثبت شدند.

پس از آن لندو نوریس سعی کرد سریع ترین زمان را در تعداد دور های طولانی ( دور مسابقه ای ) ثبت کند . او حدود 0.2 ثانیه سریع تر از مکس ورستپن با لاستیک های مشابه مدیوم بود ولی با یک تفاوت، لاستیک های نوریس در شروع دور ها کاملا نو بودند درحالی که مکس قبل از آن چند دور زده بود.

با توجه به این که خوردگی لاستیک های مدیوم c4 در حدود 0.1 ثانیه در هر دور محاسبه شده، سرعت مکلارن را با فرض میزان سوخت و تنظیمات موتوری یکسان در حدود سرعت ردبول قرار می دهد.

میانگین سرعت دور های طولانی :

1 – لندو نوریس (مکلارن) 1 دقیقه 23.012 ثانیه (مدیوم، 11 دور)
2 – سرجیو پرز (ردبول) 1 دقیقه 23.206 ثانیه (هارد، 7 دور)
3 – مکس ورستپن (ردبول) 1 دقیقه 23.286 ثانیه (مدیوم، 9 دور)
4 – الکس آلبون (ویلیامز) 1 دقیقه 23.366 ثانیه (هارد، 8 دور)
5 – لوئیس همیلتون (مرسدس) 1 دقیقه 23.477 ثانیه (مدیوم، 7 دور)
6 – دنیل ریکاردو (آلفا تائوری) 1 دقیقه 23.710 ثانیه
7 – استبن اوکن (آلپین) 1 دقیقه 23.746 ثانیه (مدیوم، 7 دور)
8 – اسکار پیاستری (مکلارن) 1 دقیقه 23.776 ثانیه (12 دور)
9 – چارلز لکلرک (فراری) 1 دقیقه 23.885 ثانیه (11 دور)
10 – جورج راسل (مرسدس) 1 دقیقه 24.004 ثانیه (7 دور)
11 – والتری بوتاس (آلفا رومئو) 1 دقیقه 24.041 ثانیه (9 دور)
12 – کارلوس ساینز (فراری) 1 دقیقه 24.054 ثانیه (9 دور)
13 – فرناندو آلونسو (استون مارتین) 1 دقیقه 24.545 ثانیه (11 دور)

استفاده از لاستیک نو در ابتدای دور های طولانی عملی معمول نیست، ولی دلیل این تصمیم آن بود که لندو نوریس سِت لاستیک تست خود ( ترکیب c4) را در استینت قبل استفاده کرده بود فقط سِت لاستیک نو را در اختیار داشت. 2 سِت لاستیک تست که همه داشتند اضافه بر تعداد سِت لاستیک های معمول آن ها یعنی 2 سِت هارد، 3 سِت مدیوم و 8 سِت سافت است . ترکیب سافت (c5) به دلیل دانه دانه شدن زیاد (Graining) در لاستیک جلو چپ نشان داد که این لاستیک فقط برای تعیین خط مناسب است.

حال سوال اینجاست که آیا در تمرین ، لاستیک مدیوم و یا هارد را برای مسابقه نگه دارند – با توجه به اینکه پیشبینی می شود مسابقه تنها به یک تعویض لاستیک ( مدیوم-هارد ) نیاز داشته باشد – مک لارن تصمیم گرفت تا مدیوم را ذخیره کند و از لاستیک هارد برای دو جلسه تمرینی بر روی هر دو ماشین خود استفاده کند در حالی که ورستپن تمام مدت را روی لاستیک هارد نبود و تعداد دوری را با لاستیک مدیوم ثبت کرد.

شواهد متفاوتی وجود دارد از اینکه کدام استراتژی موثر تر است. برای ردبول هارد بهتر به نظر می رسد، چرا که سرجیو پرز دور های طولانی خود را روی هارد انجام داد که از میانگین ورستپن سریع تر بود. اما در مکلارن، لاستیک های هارد اسکار پیاستری در دور های طولانی حدود 0.5 ثانیه کند تر از میانگین لندو نوریس روی لاستیک مدیوم بود.

اگر واقعا مسابقه تنها به یک تعویض لاستیک نیاز داشته باشد، در حالت ایده آل ورستپن می خواهد مانند بقیه با لاستیک مدیوم نو مسابقه را شروع کند. او فعلا 2 دست از 3 دست لاستیک مدیوم خود را استفاده کرده است، ولی این مسئله به او مزیت لاستیک های نو هارد را در استینت دوم می دهد.

معمولاً در اینجا دمای ترمز ها به انداره دمای لاستیک بر روی سرعت در دور های طولانی(سرعت مسابقه ای) تاثیر دارد. ولی از آنجایی که تیم ها در رابطه با ارتفاع زیاد مکزیکو سیتی با تجربه تر شده اند این مورد را بهتر مدیریت می کنند.

در دمای حدود 40 درجه سانتی گراد روز جمعه پیست، مدیریت لاستیک و ترمز ها در میان راننده ها بسیار بهتر از سال های پیش به نظر می رسید. اگر در روز یک شنبه هم شرایط اینگونه باشد، از نظر تئوری مسابقه با یک تعویض لاستیک مستقیم از مدیوم به هارد خواهد بود.

ولی شرایط در این جا بسیار بی ثبات است و یک افزایش کوچک در دمای محیط میتواند دمای پیست را به گونه محسوسی افزایش دهد و مسابقه را به 2 تعویض لاستیک تغییر دهد. امکان بارش باران هم همیشه وجود دارد.

پشت سر رقابت ردبول – مکلارن شرایط بسیار آشنا به نظر می رسد، فراری در تک دور سریع تر است و مرسدس فرسایش لاستیک را در طول استینت بهتر مدیریت می کند.

الکس آلبون با قرار گرفتن در رده دوم در جلسه تمرینی اول و تنها با اختلاف 0.1 ثانیه به نسبت ورستپن نتیجه شگفت انگیزی برای ویلیامز کسب کرد، البته او کمی دیر تر برای ثبت این زمان وارد پیست شد، در حالی که پیست کمی سریع تر شده بود.

این زمان احتمالا پتانسیل واقعی ماشین ویلیامز(FW45) را نشان می دهد، حتی ماشین، بسیار سریع تر از زمان 14 امی آلبون است که در جلسه تمرینی دوم ثبت کرد.

او نتوانست دور جلسه تمرینی دوم خود را روی لاستیک سافت بهتر کند، چرا که کمی قبل تر از بقیه به پیست آمد و یک بیش فرمانی بزرگ در پیچ سرعت بالای 12 داشت که موجب گرم شدن لاستیک های عقب او در بقیه طول دور شد. حتی کف ماشین او آسیب دید که قبل از ثبت دور های طولانی برطرف شد.

با وجود هر دو ماشین آلفا رومئو (با بررسی داده های ماشین والتری بوتاس) و آلفاتائوری ( با بررسی داده های ماشین دنیل ریکاردو) که گه گاهی سرعت خوبی را از خود نشان دادند ، آلبون تنها شگفتی این هفته به نظر نمی رسد. هر چند او از بقیه مطمئن تر نشان می دهد چرا که او سرعت خوبی در دور های طولانی روی لاستیک هارد داشت و تنها حدود 0.15 ثانیه از پرز با لاستیک های برابر کند تر بود.

ولی مثل همیشه در مکزیک شرایط بسیار بی ثبات است و هر لحظه امکان تغییر وجود دارد.